Masz racje ten układ wytrzymuje raczej niezbyt długo (ten w MK2 przewaznie sprawia problemy juz po kilku latach). Jednak uklad pracuje przez caly czas, tylko przy wiekszej predkosci i przy jezdzie na wprost przez silnik plyna mniejsze prady. Przy wiekszej predkosci zuzywane jest mniej energii dla wspomagania i to podstawowa zaleta elektrycznego wspomagania ze mozna latwo zoptymalizowac zuzycie energii.

Nie wien kto jest autorem tego opisu ale mam to chyba z tego forum:
Urządzenie wspomagające układu kierowniczego EPS (Electrical Power Steering), produkowane przez firmę DELPHI ułatwia kierowanie samochodem. Jego zadaniem jest zmniejszenie wysiłku kierowcy, zwłaszcza przy manewrach przy niskiej prędkości, nie czyniąc jednak kierowania zbyt lekkim podczas normalnej jazdy.
Działanie podstawowe
Zależnie od wymagań kierowcy (moment przyłożony do kierwnicy) oraz szybkości samochodu, centralka sterująca elektrycznym urządzeniem wspomagającym układ kierowniczy (NGE), steruje silnikiem urządzenia, które wspomaga obrót wałka kierownicy. Przy pomocy mechanizmu ze ślimakiem silnik przenosi moment na wałek kierownicy, zmniejszając wysiłek kierowcy przy skręcaniu.
Zmienne wspomaganie zależne od prędkosci samochodu
Przy wzroście prędkości samochodu, w proporcjonalny sposób, maleje siła potrzebna do kierowania samochodem. Dzieje się tak dlatego, że opór stawiany kołom maleje wraz ze wzrostem prędkości. W konsekwencji, wykorzystując sygnał prędkości pojazdu, NGE w mniejszym stopniu wspomaga układ kierowniczy.
Czynny powrót
Jako fazę powrotu rozumie się funkcję powrotu do położenia neutralnego w wyniku geometrii układu jezdnego kół przednich, po zwolnieniu kierownicy po wykonaniu skrętu.
Funkcja ta ma na celu przyspieszenie powrotu do położenia neutralnego, wspomagając efekt działania geometrii przez silnik urządzenia wspomagającego.
Korekcja czynnego powrotu zmienia się zależnie od prędkosci samochodu:
Jest maksymalna przy niskich prędkościach.
Jest minimalna przy wysokich prędkościach.
Silnik wspomagający wykonuje powrót czynny kierownicy zależnie od kąta skręcenia względem położenia środkowego. Czym większy jest kąt skrętu tym większe jest działanie silnika przy powrocie kól do jazdy na wprost.
Tłumienie oscylacji powrotu kierownicy
Po wykonaniu skrętu i zwolnieniu kierownicy podwozie samochodu generuje oscylacje (A), które trwając pewien czas mogą być uciążliwe.
Silnik wspomagający zmniejsza amplitudę oscylacji (B) podczas powrotu do jazdy na wprost, mocniej działając przy wyższych prędkosciach.
MOTOREDUKTOR
Zespół motoreduktora stanowi aluminiowa struktura zamocowana do podwozia samochodu.
Silnik, umieszczony obok korpusu motoreduktora, przekazuje moment napędowy kołu zębatemu, poprzez przekładnię ślimakową o przełożeniu 22:1.
Korpus ślimacznicy motoreduktora, współosiowy i trwale połączony z wałkiem kierowniczym, jest wykonany ze stali. Korona ślimacznicy jest prasowana z tworzywa sztucznego na korpusie. Przekładnia ślimakowa jest rewersyjna.
Metalowy korpus ślimacznicy jest wcisnięty na wałek wyjściowy, który przenosi sumę występujących sił (to jest moment silnika wspomagajacego oraz moment który wytwarza kierujący)
Wałek wejściowy i wyjściowy są połączone kalibrowanym drążkiem skrętnym, który umożliwia ruch kątowy w zakresie od plus 7 stopni do minus 7 stopni (ograniczniki mechaniczne uniemożliwiają większe skręcenie).
Wałek wejściowy, w przypadku oporu stawianego przez koła, odkształca (NIE w sposób nieodwracalny) drążek skrętny. Wałek wejściowy i wyjściowy są więc przestawione o kąt który jest proporcjonalny do momentu przyłożonego do kierownicy.
Czujnik momentu, zamontowany wewnątrz motoreduktora mierzy przestawienie pomiędzy wałkiem wejściowym a wyjściowym i przekazuje proporcjonalny sygnał do centralki.
Obudowa zespołu motoreduktora podtrzymuje zewnętrzną część czujnika momentu i położenia.
CENTRALKA
Centralka opracowuje sygnały przekazane przez czujniki i steruje silnikiem elektrycznym, podając prąd odpowiedni dla uzyskania żądanego momentu wspomagania. Ponadto zarządza komunikacją w sieci CAN i wykonuje ciągłą autodiagnostykę systemu w celu zapewnienia jego prawidłowego działania. W sieci CAN zarządza komunikacją z urządzeniami diagnostycznymi.
Wartości dotyczące prędkosci samochodu i alternatora są odczytywane w linii CAN.
Sygnały położenia i momentu przychodzące od czujników są podstawowymi sygnałami na podstawie których mikroprocesor opracowuje dane wyjściowe, wyrażone w postaci prądu dopływającego do silnika.
SILNIK ELEKTRYCZNY
CHARAKTERYSTKI
Silnik elektryczny jest typu synchronicznego tójfazowy (bez szczotek). Wirnik posiada magnes trwały. Rozkład mocy oraz fazy sterowane są przez centralkę sterujacą NGE.
OPIS
Wirnik silnika wykonany jest z zastosowaniem trwałego materiału magnetycznego.
Do wirnika (1) silnika jest zamocowana tarcza na której zamontowane są magnesy (2), zaś na części nieruchomej, po stronie wyjścia wałka silnika znajdują się trzy półprzewodniki wykorzystujące zjawisko Halla (3). Ich zadaniem jest wskazanie centralce położenia kątowego wałka silnika w zakresie 360°. Położenie wirnika (orientacja) jest mierzone przez czujniki położenia zintegrowane z obudową (Hall-effect sensor), co pozwala centralce zasilać odpowiednie fazy.
Na płytce drukowanej, zamontowanej w części nieruchomej, po stronie wyjścia wałka silnika, zamontowane są, oprócz trzech półprzewodników, dwa przekaźniki, których zadaniem jest otwieranie punktu połączenia w gwiazdę obwodów uzwojeń elektrycznych silnika. W celu uniemożliwienia magnetycznego usztywnienia przenoszonego z silnika na układ kierowniczy. Przekaźniki ochronne zamontowane na fazach silnika, w normalnym stanie są zamknięte.
Przekaźniki działają, otwierając zestyki, kiedy centralka wyłączy im zasilanie.
W celu obniżenia głośności i przenoszenia pulsacji na kolumnę kierownicy, silnik posiada trzy elementy izolujące dla stojana i jeden dla wirnika.
DZIAŁANIE
Prąd pobierany przez silnik wynosi od 1 do 75 A; maksymalny pobór ma miejsce, kiedy przekładnia kierownicza znajduje się w krańcowym położeniu i kierujący usiłuje dalej obracać kierownicą.
Silnik opracowano w taki sposób aby wytwarzał moment w zależności od potrzeby, to znaczy wspomagał kierowcę zależnie od siły potrzebnej do obracania kierownicą.
Koła spoczywajace na lodzie lub na asfalcie stawiają inny opór na kierownicy. Silnik wytwarza więc moment w funkcji zapotrzebowania na niego.
Centralka steruje każdym z uzwojeń (trójfazowe), sterując nimi prądowo, wirnik posiadajac magnesy trwałe dąży do dojścia do środka pola magnetycznego.
Centralka kontroluje położenie wirnika poprzez sygnały przesyłane przez półprzewodniki wykorzystujące zjawisko Halla.
Dokładna znajomość położenia służy centralce do wywołania przepływu prądu (napęd) w określonych zwojach, utrzymując zawsze moment napędowy silnika.
Zasilanie pojedynczego zwoju odbywa się poprzez mostek FET, przedstawiony powyżej na rysunku, częstotliwość robocza wynosi 18 kHz, stosowana jest metoda PWM Pulse Wdth Modular) dla każdego ze zwojów.
Kiedy prąd jest przesyłany do jednego z uzwojeń, w drugim będzie wymagany, zaś w trzecim uzwojeniu prąd nie przepływa. Przy przełączeniu, prądy które płyną przez zwoje zmieniają się.
Silnik synchroniczny jest samoprzełączający, pracuje zawsze z momentem wymaganym przez siłę wywieraną przez kierowcę na kierownicę. Ze wzrostem wymaganego momentu proporcjonalnie rośnie wartość prądu, który przepływa przez uzwojenia. Wartość ta jest zerowa kiedy nie jest wymagany moment od silnika.
CZUJNIKI
Dwa czujniki (momentu i położenia) umieszczono w jednej obudowie zamocowanej do odlewu motoreduktora, zaś wałki wejściowy i wyjściowy obracają się napędzając ruchome elementy pomiarowe.
Czujnik momentu można porównać do potencjometru, gdzie warstwa oporowa zostaje zamocowana do wałka wyjściowego a ślizgacz zostaje zamocowany do wałka wejściowego. Moment skrętny na drążku skrętnym pomiędzy tymi wałkami określa wartość momentu przyłożonego pomiędzy kierownicę i koła skrętne.
Przy pomocy sygnału z tego potencjometru centralka jest w stanie rozpoznać siłę jaką kierowca wywiera na kierownicę oraz zwrot momentu.
Czujnik położenia, w oparciu o tę samą zasadę (potencjometr) mierzy położenie kątowe wałka wyjściowego względem położenia środkowego (koła nie skręcone). Przy pomocy sygnału centralka jest w stanie ustalić o ile stopni jest obrócona kierownica względem położenia środkowego.
UWAGA Zabronione jest wykonywanie prób czujników przy pomocy jakiegokolwiek przyrządu. Ewentualna diagnostyka MUSI zostać wykonana przy pomocy centralki elektrycznego urządzenia wspomagającego.
WAŁEK DOLNY
Połączenie pomiędzy wałkiem wyjściowym kolumny kierownicy i zębnikiem przekładni kierowniczej odbywa się poprzez wałek pośredni typu teleskopowego. Jest on połączony z zębatką poprzez widełki posiadające 17 zębny wielowypust, zaciskane śrubą.